بی‌آشنا مـانـده غـریـبی بـین خَـلـقت            دیگـر نـمی‌آید صـدای پـای غـربت
چندیست مانده سفره‌ها بی‌نان و خرما            دیگـر ندارد کـوفه شب‌گـرد محـبّت

بعد از تو باید سرکند با خاک غم‌ها            آن سر که بر دامان مهرت داشت عادت
رفتی و هرگز چـشم این دنیا نبـیـند            شاهـی بریـزد با گـدا طـرح رفاقت
هر وقت می‌آمد حسن هجده گل یاس            میریخت روی قبر تو با اشک حسرت
دست خـدا افـتـاد از پـا بین کـوچه؟            باید شنید از ریسمان ها این حکایت
رفتی و خار از چشمهای تو در آمد            در پای طفـلی رفت هـنگام اسارت